හෝව්.!හෝව්.! හෝව්.! යැයි කෙතරම් මා කෑ ගැසුවද මාගේ ශබ්දය පරදා කබල් රතු පැහැබස් රථය කලු දුම් වලාවක නොපෙනී ගියේය. "අපරාදේ මහත්තයා තව විනාඩි පහක් ඉස්සර වුණානම් ඒකේ යන්න තිබුණා.ඔය කැබිතිගොල්ලෑවට යන අන්තිම බස් එක.." බස් රථයෙන් බැස ගත් තලත්තෑනි අයෙකු පැවසූයේ කෝපය වෙලාගත් ම'සිත ට යම් කලකිරීමක් ද ඇති කරමිනි.වේලාව රාත්‍රී දොළහට ආසන්න ව තිබූ නිසාත් අනුරාධ නුවරට මා අමුත්තෙකු වූ නිසාත් එදා රැය බස් නැවතුමෙහි ගෙවනවා හැරෙන්නට මට වෙන විකල්පයක් නොතිබුනි.මා අත වූ බ‍රැති ගමන් මල්ල පසෙකින් තැබූ මා බස් නැවතුමෙහි වූ කබල් ලී බංකුවකට බර වූයේ මිරිස්සේ සිට පැය ගනනාවක් බස් වල පැමිණ ඇතිව තිබූ තෙහෙට්‍ටුව මදකටහෝ නිවා ගන්නා අටියෙනි.තෙහෙට්‍ටුව හා නිදිබර බව රජ යමින් තිබූ අඩවන් දෑස් පියන් පත් වැසෙන්නට ඔන්න මෙන්න තිබියදී මා හට රාත්‍රී දොළහ කණිසම වදිනු ඇසිණි.එකෙණිහිම මා නෙත ගැ‍ටුනේ වචනයේ පරිසමාප්තියෙන්ම සුන්දර කාන්තා රුවකි. "අයියා කොහාටද යන්නේ...?" රූපයටම සරි කටහඬකින් ඇසූවද, "කැබිතිගොල්ලෑවට" යි කෙටි පිලිතුරකින් මා නිහඬ වූයේ ගමන් මහන්සිය නිසාවෙන්මය. ''අයියලාගේ ගෙවල් එහෙද?...
අම්මා කෙනෙකුගේ ආදරේ නම් කියලා නිම කරන්න බෑ. ඒ තරමටම උත්තරීතරයි !!! පිවිතුරුයි !!! නිර්මලයි !!!
ReplyDeleteඒත් හැමෝම ඒ ආදරේ තේරුම ගන්නේ නැති එක තමා දුක..........
ReplyDelete