ජීවත් වෙන්න තිබුණානම් තවත් එක දවසක්..........

 ලස්සන කලු පාට සුන්දර ඒ වත                            කමල

දිලිසෙන සුදු පාට බිම ගෑවෙන දල                      දෙපල

වයිරම් වැ‍ටුණු කොම්බුව හැඩ දල                       දෙපල

සිතෙහී ‍රැඳුනු ආඩම්බර ඇත්                             කෙල්ල

වනයේ සිසාරා පල වැල ‍රැගෙන                        එමී

මනරම් සිහිල් දිය වැල් වෙත ‍රැගෙන                 යමී

ලස්සන කැලෑ මල් කඩලා ගෙනත්                    දෙමී

සුන්දර අහිංසක මගෙ ආදරෙ ඔබට                   දෙමී

කිචි බිචි ගාන සියොතුන් ගී නද                       බැද්දේ

ගුමු ගුමු ගාන බඹරුන් ගී නද                           බැද්දේ

සිලි සිලි ගාන ගස් වැල් ගී හඬ                        බැද්දේ

පරයන සෙයින් ආදරයේ හඬ ‍                        රැව්දේ

හමු වූ දා සිටන් මා සිත ඔබට                            බැඳී

පෑ පෙම් ‍රැඟුම් තවමත් මතකෙ                         ඇතී

දෙදෙනෙකු විලස වැඩ කටයුතු ඕනේ               නැතී

තුන්පත් රෑන වන සලකුනු පෙනෙනු                  ඇතී

සඳ දෙවි කුමරි සඳ දියරෙන්                           නාවා

හිරු දෙවි කුමරු හිරු කිරණෙන්                      පිසදා

ලස්සන සිනිඳු මල් පෙත්තක                          දවටා

සුරඟන ලොවෙන් මට කිරි කැටියෙකු            එවලා

බිරිඳත් පුතුත් නිති මා ලඟමයි                          හිටියේ

දිග නා පටලගෙන වැව් මැද දිය                   කෙලියේ

තුන්පත් රෑන නිල් වන මැද රජ                           වූයේ

සුන්දර ලෙසිනි අපෙ ලෝකය ගලා                    ගියේ

හිරු ‍රැස් නපුරු ලෙස පතිතවු දුක්                  කලෙක

බොන්නට දිය පොදක් සොයමින් ගිය            දිනෙක

අටවා තිබූ මර උගුලෙක වැටි                          විටෙක

විසිරී ගියා සුන්දර ලොව අපි                            තැනුව

සඳ ඇති ‍රැයෙක ගංගා තෙර වැලි                  තලයේ

ලස්සන සුරඟනන් ආදර ගී                            ගැයුවේ

ගී හඬ පරදමින් ඔබ ආදර බස්                       දෙඩුවේ

කඳුලක් දුකක් පමනකි ඉතිරිව                       ඇත්තේ

මනසින් උසස් කීවත් මනු ලොව                    මත්තේ

තිරිසන් සතුන්ටත් තිරිසන් ගති                      ඇත්තේ

අවසන් ගමන් යන කල මා වන                      මැද්දේ

බිරිඳත් පුතුත් පමනකි අද ලඟ                        ඇත්තේ

මගෙ හද සිදුරු කල උන්ඩය දුක්                                      දෙන්නේ

බිරිඳගෙ සෙනෙහෙබර රුව ටික ටික                      බොඳවෙන්නේ

නෙතඟින් උණුහුමින් දුක් කඳුලක්                              බේරෙන්නේ

වියලුණු සුළඟ පන නල හා මිතු                                         වන්නේ

ප/ලි-මා තාලයට කිව හැකි කවි බැඳීමට පුංචි පහේ සිසුවෙකු තරම් වත් හපනෙකු නොවෙමි...